Op weg van Kuala Lumpur naar Peking verdwijnt op zaterdag 8 maart de MH370 met aan boord 239 inzittenden.
Ik probeer mij voor te stellen wat er nu gebeurt in de hoofden van de honderden nabestaanden van de passagiers van vlucht MH370. Je partner gaat op reis, niets bijzonders, en dan is het vliegtuig verdwenen en je verwacht het ergste. Maar pas na elf dagen is er waarschijnlijk niets gevonden. Wat een intense tragedie moeten deze nabestaanden ondergaan. Iedere mobiele telefoon kan worden getraceerd, maar een vliegtuig verdwijnt van de aardbodem… Dat gaat toch ieders verstand te boven.
De nabestaanden blijven achter met gevoelens van grote onzekerheid, verdriet en onbegrip. Het verdriet maakt langzaam plaats voor kwaadheid. We plannen ruimtereizen, printen 3D protheses en ga zo maar door, maar een 777 kwijtraken kan dus. Ik voel boosheid opkomen. Het duurt dagen voordat er hulp wordt gevraagd aan andere landen.
Pas na een week worden de huizen van de piloten doorzocht. Er waren twee passagiers met gestolen paspoorten aan boord, hoe is dat in hemelsnaam mogelijk? De volgende keer dat ik mijn schoenen uit moet doen bij de security zal ik niet meer zuchten, het is dus nog steeds niet waterdicht.
Veel vragen en geen antwoorden, onmacht overheerst. Ik doe echt mijn best om mij voor te stellen wat de nabestaanden voelen, maar dat is onmogelijk. Of, ik bedenk dat mijn vrouw en kind richting kinderdagverblijf rijden en ik daarna elf dagen niets meer van ze hoor…nu heb ik kippenvel.
Sterkte.
Tom van Apeldoorn
tom@travelpro.nl
